25.08.2018 кунлик архив
Муҳаммад Исмоил: Мен қачон сўзга чиқаман? (Ҳикоя)
У пайтлар вилоят газетасида ишлар эдим. Бош муҳаррир касаллиги туфайли, хокимият мажлисларидан бирида қатнашадиган бўлиб қолдим. Анжуман жуда улкан, ёруғ ва оппоқ, салобатли ва муҳташам бинода ўтқазилди.
Мажлисга казо казо одамлар йиғилган, ҳатто марказдан вазирлар, Олий Кенгаш депутатлари, элчилар ва чет эл сармоядорлари келган эди.
Дадахон Ёқубов: Мен ҳам унутилган ва ҳўрланган депутатлардан бириман…
Албатта, кўрсатувларингиз ўзингизга ва Сизнинг ижодий услубингизга ярашиб турибди. Кечаги дастурда “Озодлик” радиоси дастури ва Абдулла Искандарнинг мақоласини шархлаб бердингиз.
Аммо менинг тўғримда бир оз ошириб юбордингиз. Ўзингиз айтяпсизку, ўн йиллаб азоб-уқубатларга дучор бўлган одам қандай қилиб, зулмкорларни мақташи мумкин.
Камина 27 йилдан буён энг кўп қийналганлардан бири бўламан. 1993 йилдан буён тайинли ишим, маошим ҳам бўлмади. Ҳозир оддий одам мендан кўпроқ пенсия олар экан. Мен 65 ёшда ҳам шу бахтга эга эмасман.